küçük bir çocukken komiktim. şöyle ki ergenlikle beraber vücudumuzda oluşan değişikliklere çok yabancıydım. bu arada en yakın iki arkadaşımın erkek olması bana pek bir fayda sağlamıyordu. enes ve murat koşturmalara devam ederken benim göğüslerim büyümeye başlamıştı ve her hareket canımı fena halde acıtıyordu. üstelik bu büyüme sonucunda kocaman ama kocaman memelere sahip olacağımı ve onların ağırlık yapıp nefes almamı engelleyeceğini düşünüyordum. sonuç olarak göğüslerim küçücük oldu üstelik hala nefes alabiliyorum. bir süre sonra bu korkulara bir yenisi daha eklendi. regl olmak da doğal sürecin kaçınılmaz bir parçasıydı ama beynimdeki bilgilerden herhangi bir parçanın içinde yer almıyordu. bu durumda ilk defa bacaklarımdan sızan kanı gördüğümde farketmeden bacaklarımı kestiğimi düşünmüştüm ama kesik de bulamadığım için annemi sinirlendirmemenin en iyisi olacağına karar vererek uzun bir süre kimseye söylememiştim. bunları şimdi düşününce komik geliyor ama o zamanlar en büyük korkularımdı( bu dönemleri biraz erken yaşadığım için yaşım da o sıralar küçüktü).
gelelim günümüze;
bu aralar korktuğum o kadar çok şey var ki... korkudan ödümü koparan şeyler bunlar. ama belki de ileride gözüme çok basit ve komik görünecekeler. belki de ileride o kadar komik gelecek şeyler için bugün endişelenmeye pek de gerek yoktur. bilemiyorum. en yakın toplantıda bu konuyu konuşmamız gerektiği görüşündeyim ga lütfen hatırlat bana.
m.z
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder