Az önce gençlik yıllarımdan bi dizinin tekrar bi bölümünü izliyordum.Burda aktaracağım bi kız ve çocukla olan kısmı.Kız başka bi çocukla evleniyor, ama hala asıl çocuğu seviyor.Tam "evet" dedikten sonra yanındaki yakışıklıya, asıl çocuk geliyor ve onu ne kadar sevdiğini söylüyor ve eğer hala beni seviyorsan benimle gel diyor.Ve birlikte düğünden kaçıyorlar.Aslında çok basit bir hikaye ama yüzlerindeki mutluluk her ne kadar rol icabı da olsa çok güzeldi.Takılacağım bir detay değil normalde ama bugün için öyle.
Baktım ve şöyle dedim kendime "hiç böyle hissettin mi, bu denli mutlu?" belki ama uzun süreli hissetmedim.Yolunda giden hiçbişey beni mutlu edemez ne zaman bişeyler yolunda gitse mutlu olmuyorum, bi sorun olmadan elimdekinin değerini anlamıyorum.Kaybetme tehlikesi altındayken "Başka bi şansım olsa asla böyle yapmazdım.. Sorun çıkarmazdım.. Düzgün davranırdım.. Severdim.." Ama bu daha önce başıma geldi biliyorum ki, yine aynı şeyi yapardım.Çünkü başka türlü nasıl ilişki içerisinde olacağımı bilmiyorum.Sorun yaratmadığım zaman ne yapıcağım hakkında hiçbir fikrim yok.
Sanırım duygusal bir ilişki içerisinde olmaya yeteneksizim ve aynı zamanda sevmeye de.Beceremiyorum işte olmuyor bazı şeyleri de fazla zorlamamak lazım :)
Güldüğüme bakmayın, bir şeyi kırmadan bir arada tutamamak hoş bişey değil.
g.a
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder