17 Temmuz 2012 Salı

Para para paradise

Coldplay müzik yaptığı sürece, yaşamaya devam edebilirim. İnsanlar sözler veriyor, düşünmeden konuşuyorlar,ah şu insanlar kendilerine ne kadar da çok güveniyorlar. -Ben sözler veremem. Ne kadar çok şey değişiyor, farkında mısın? diyorum kendime. Çok da fazla hatırlayamıyorum ama, görüyorum. Anlayabiliyorum bazı şeyleri. -Cümlelerin ne kadar sıradan ve anlamsız farkında mısın? Farklı olduğumu anladıklarında bana birini yolladılar. yaptığımız bir egzersiz vardı. Ben herhangi sevdiğim bi kitabı seçiyordum, aradan belli sayfalardan istediğim 5 6 cümleyi seçiyordum, sonra da onları sıralıyordum. Sonra o da bu ortaya çıkan şeyi yorumluyordu. Çok eğlenceli şeyler çıkıyordu ortaya. O kadar zaman sonra sadece bunu hatırlamamın nedeni, rastgele bir araya gelen şeylerin ahengi miydi? Rastgelelerdi, ama aynı zamanda da ben oluşturuyordum onları. Çocuklarım gibi. -Şu lanet ve katlanılmaz tavrından kurtul şimdi. Herşey kendini yeniliyor. Neden yoruluyorsunuz ki insanlar zaten bir şeyler sürekli değişiyor. -Bence herşey fazla abartılıyor. Öğrendiğim herşeyi sonunda unutuyorum. O sonun neresi olduğunu anlasam, durumu engellerim diyorum. Ne kadar çok şey istersem o kadar az şeye sahip oluyorum. Ne kadar çok çalışsam, o kadar az başarıyorum. Emin olduğum tek şey, içinde bulunduğum bir çember var ve ben sürekli başa sarıyorum. -O çemberde benle yürüyenler de sürekli değişiyor mu? Bencil olduğumu söylüyor, küçük gözleriyle bana bakıyor ve bencilsin diyor. Oysa ben bunun bencillik olmadığını düşünüyorum. Beni yıllardır tanımıyor, ben ona kucakla hediye bırakıp sonra kalkıp gitmedim ki. Ama işte, o da bilmiyor. -Hiçbir şeyin sonunu getiremiyorsun. Bu sondu. g.a

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder